Dus, je vriendelijke buurt AI, Chatgpt, besloot dat het een beter geheugen nodig heeft. Niet alleen een paar plaknotities over uw voorkeur voor beknopte e -mails of het feit dat u enigszins doodsbang bent voor duiven. Oh nee. We hebben het over totale terugroepactie. Elke chat, elke vraag, elk digitaal gemompel dat je ooit hebt gedeeld, kan nu worden herinnerd. Openai, de architecten van deze digitale olifant, kondigde dit aan met het soort fanfare dat meestal is gereserveerd voor een nieuwe smartphone – een functie die je ofwel ‘erg lief of echt haat’.
Hoe geweldig binair.
Dit is groot. Vroeger kunt u een kleine lijst met ‘goedgekeurde feiten’ samenstellen. Leuk, controleerbaar. Nu? Als u de schakelaar omdraait (en deze wordt uitgerold naar Plus- en Pro -gebruikers, hoewel Europa en sommige andere regio’s een adempauze krijgen vanwege die vervelende privacyvoorschriften), nipt Chatgpt uit de brandweer van uw hele gespreksgeschiedenis. De belofte? Een AI die je echt ‘krijgt’, die continuïteit biedt, een digitale buddy die zich die obscure sci-fi roman herinnert die je drie maanden geleden noemde. Het gemak is verleidelijk, nietwaar? Een geest die zich alles herinnert wat je het hebt verteld, zonder dat het menselijk falen, nou ja, vergeten.
Maar hier is de kicker, de kleine jeuk in je achterhoofd die begint te schreeuwen als je goed luistert. Dit nieuwe, uitgebreide chatgeschiedenisgeheugen? Je kunt het niet bekijken. Je kunt het niet bewerken. Je kunt die gênante vraag die je om 3 uur stelde selectief niet selectief uitslingert. Het is een alles-of-niets-deal: de AI herinnert zich alles, of je keert terug naar een meer amnesiac-versie of gaat volledige “tijdelijke chat” incognito. Het is vooruitgang, zeggen ze. Nuttiger, persoonlijker. En, zoals ze zelf toegeven, voor sommigen ‘meer verontrustend’. Zeg je niet?
Dus, wie let op je digitale geest in de machine?
Laten we dit “verontrustende” deel pauzeren en nadenken. Chatgpt heeft altijd chatlogboeken opgeslagen op de servers van Openai. Dat is niet nieuw. Wat nieuw is, is de expliciete, actieve mijnbouw van deze uitgebreide logboeken om toekomstige interacties vorm te geven op een manier die u, de gebruiker, niet gemakkelijk kunt audit of verfijnt. Het is één ding voor een platform om uw gegevens te bewaren; Het is een ander om een steeds genuanceerder, maar ondoorzichtig model te bouwen van jullie Uit die gegevens, een model dat vervolgens zijn gedrag voor u dicteert.
En de hefbomen om te controleren hoe deze persona wordt geconstrueerd en gebruikt, zijn … beperkt. U kunt het hele geheugensysteem uitzetten, zeker. Maar als je het gemak wilt, geef je schijnbaar een aanzienlijk deel van de controle over. Is dit de onvermijdelijke afweging? Is dit de prijs van een echt gepersonaliseerde AI? Of is het een ontwerpkeuze, een die prioriteit geeft aan naadloosheid boven een granulair gebruikersbureau?
Als een AI je zo intiem kent, wie bezit die kennis echt? U, die de grondstof heeft verstrekt, of het bedrijf dat de gegevens herbergt en de algoritmen traint? Het voelt minder als een hulpmiddel dat je hanteert en meer als een systeem dat subtiel is, constant leren om je te hanteren.
Ondertussen, in de uitgestrekte bazaar van openheid …
Laten we ronddwalen naar een ander deel van het digitale bos, waar de filosofie minder gaat over ommuurde tuinen en meer over, nou ja, open vlaktes. Ik heb het over de wereld van open source, en specifiek een organisatie als de Linux Foundation. Voor velen roept de naam “Linux” afbeeldingen op van hardcore techneuten en serverruimtes. Maar de Linux -basis van vandaag? Het is een uitgestrekte paraplu, een “fundament van fundamenten” zoals sommigen het noemen. Het is veel meer dan alleen Linux.
Jim Zemlin, de al lang bestaande kapitein van dit schip, spreekt over een “portfolio-aanpak” in zijn gesprek met Techcrunch. Het gaat over het voeden van een divers ecosysteem van projecten, van cloudinfrastructuur en digitale portefeuilles tot, ja, kunstmatige intelligentie. Wat de Linux Foundation al vroeg realiseerde, is dat technologie niet stilstaat; Het verandert, het kruist. Om relevant te blijven, om duurzame waarde te bieden, moesten ze deze flux omarmen.
Wat betekent deze “portfolio -benadering” in de praktijk? Het betekent gedeelde bronnen. Stel je een collectieve oorlogskist van expertise voor: advocaten die auteursrechten en patenten begrijpen, specialisten in gegevensprivacy en cybersecurity, goeroes in marketing- en evenementenorganisatie. In plaats van dat elk individueel open source -project het wiel opnieuw moet uitvinden of regelgevende gevechten alleen moeten bestrijden (denk aan de EU AI Act of de Cyber Resilience Act), kunnen ze gebruikmaken van dit centrale reservoir. Dit is cruciaal: Het gaat erom innovatie mogelijk te maken door gedupliceerde inspanningen te verwijderen en een ondersteuningsstructuur te bieden.
Dit brengt ons bij de “Open Source AI -factor”. AI, meer dan misschien enige software ervoor, heeft het concept van “open source” in het reguliere debat gestoken, vaak in controverse gewikkeld. Wat betekent “open” zelfs als we het hebben over deze complexe, data-hongerige modellen? Gaat het alleen over toegang tot de broncode? Hoe zit het met de enorme datasets die worden gebruikt voor training of de modelparameters zelf?
De Linux Foundation, de thuisbasis van de LF AI & Data Foundation, schuwt niet weg van deze doornige vragen. Ze hebben zelfs iets gepubliceerd dat de genaamd de Model Openness Framework (MOF), een poging om een meer genuanceerde, meerlagige classificatie te brengen naar AI-modellen op basis van hun ‘volledigheid en openheid’. Het is een erkenning dat “open” geen eenvoudige ja/nee -propositie in AI is. Zemlin merkt zelf op dat mensen in de AI -gemeenschap, een bredere kerk dan traditionele software -engineering, “voorspelbaarheid en transparantie en begrip willen van wat ze daadwerkelijk krijgen en gebruiken.”
Klinkt dat bekend? Is dat niet precies wat voelt … ontbreekt … wanneer de nieuwe geheugenfunctie van Chatgpt een take-it-or-leave-it-aanpak biedt voor je hele conversatie-verleden? De open source ethos streeft op zijn best naar die voorspelbaarheid en transparantie.
Het is niet altijd perfect, niet altijd netjes, maar de impuls is er.
Kunnen we onze gepersonaliseerde cake hebben en ook beheersen?
Kan het collaboratieve, resource-pooling, transparantie-zoeken-model van de open source-wereld, zoals geïllustreerd door de Linux Foundation, inspiratie bieden voor de eigen reuzen? Kan het hen naar een meer gebruikersgerichte controle duwen, zelfs als hun kernmodellen nauwlettend geheimen blijven?
Misschien.
Stel je voor dat, geïnspireerd door de geest van MOF’s gelaagde benadering van openheid, eigen AI -systemen gebruikers een dashboard bood. Niet alleen een aan/uit -schakelaar voor geheugen, maar ook een manier om te zien welke gesprekken uit het verleden het zwaarst beïnvloeden die de huidige reacties beïnvloeden. Of tools om bepaalde onderwerpen te overwegen, of zelfs “te vergeten” specifieke interacties zonder het hele geheugen te verwarren. Dit zou het hele model niet openen, maar het zou een filosofische verschuiving vereisen om gebruikers meer inzicht en keuzevrijheid te geven.
Of is dit gewoon wishful thinking?
Vertrouwt het echte gebruikersagentschap in het tijdperk van AI fundamenteel op het vermogen om het systeem op een dieper niveau te inspecteren, te wijzigen en te begrijpen – iets dat, bijna per definitie, naar open source modellen wijst? Als de AI een zwarte doos isheb je ooit echt de controle, hoe handig het ook is?
De Linux Foundation heeft in zijn wereldwijde uitbreiding regionale entiteiten opgezet zoals Linux Foundation Europe. Naties willen zeggen, een zekere mate van controle, over de kritieke digitale infrastructuur die hun samenlevingen ten grondslag ligt. Het is een fascinerende parallel. Als landen zich zorgen maken over digitale soevereiniteit op macroschaal, moeten individuen dan geen zorgen maken over hun eigen ‘data soevereiniteit’, vooral als het gaat om een AI die effectief een tweede brein bouwt op basis van hun intieme gedachten en uitdrukkingen?
De “Portfolio Approach” Zemlin Champions stelt de Linux Foundation in staat om tegemoet te komen aan een breed scala aan behoeften en contexten. Kunnen we, de gebruikers van AI, een vergelijkbare ‘portfolio’ van controle eisen over hoe onze gegevens worden gebruikt om deze systemen ons te laten ‘kennen’?
Op dit moment, met functies zoals het verbeterde geheugen van Chatgpt, voelt de keuze vaak grimmig aan: immens gemak in combinatie met ondoorzichtige processen, of afgezien van het gemak voor een schijn van controle. Het is een bot instrument, een “aan of uit” -schakelaar voor iets ongelooflijk genuanceerd – je eigen geschiedenis, je eigen evoluerende gedachten.
De open source -wereld, voor al zijn soms rommelige complexiteiten, biedt vaak meer knoppen, meer wijzerplaten, meer vorken op de weg. Het is geworteld in het idee dat gebruikers (of in ieder geval gemeenschappen van gebruikers en ontwikkelaars) de kracht moeten hebben om hun tools vorm te geven.
Willen we een relatie van blind vertrouwen in een nuttige maar ondoorgrondelijke zwarte doos? Of streven we naar een gebouwd op meer transparante, begrijpelijke en uiteindelijk, meer controleerbare termen?
Het gesprek, net als onze chatgeschiedenis, is net begonnen.
